Hoge pieken, diepe dalen, 3 juni 2009

Na een roerig begin heb ik zo wel mijn plekje gevonden hier boven op de berg. De eerste dagen waren erg wennen en heftig. Vrijdag 29 mei vroeg opgestaan en om 5.30 uur gaan rijden. Omdat we iets vergeten waren om 6.15 uur nogmaals uit Zwolle vertrokken. Het eerste stuk tot aan de Duitse grens ging prima, geen file ed. Dan Duitsland in, en het gaspedaal in. Onverwacht kwam het autootje nog tot 180/190 op de teller. Dus het reed flink door. Af en toe wisselend van stoel zagen wij de hoogte meter steeds meer klimmen. Vlak voor de Oostenrijkse grens de benodigde vignetten op de autoruit geplakt en Oostenrijk in. Anders dan de bedoeling was reden we de tunnel route (met als hoogtepunt de Arlbergtunnel van 14 km) Dat is toch wel een beetje naar. Mede omdat ik reed en al lang niet meer gegeten had en dus een beetje trillerig werd van dat lange ent onder de berg. Maar na de tunnel was het nog een kleine 100 km en gingen we voor het eerst over de duizend meter grens. Das toch een mijlpaal.

Omstreeks 17.15 uur kwamen wij aan in Val Sinestra, waar wij aller hartelijks werden ontvangen. Even de kamer bekeken en lekker gaan eten. Daarna bijslapen.Op zaterdag mocht ik meteen aan het werk. Er was die avond een feest en dat moest worden voorbereid. Wat zoveel inhield als schouwen met tafels en stoelen en dan weer schouwen met dezelfde tafels en stoelen ed. Op zondag was er een dag van bedden opmaken en kamers schoonmaken voor de nieuwe gasten. Die in de middag en in de avond arriveerde.

Inmiddels begonnen ook de zenuwen van het naderende vertrek van Nicole een beetje toe te slaan. Steeds meer werd duidelijk dat zeer binnenkort wij een heleboel kilometers uit elkaar zouden wonen en dat dat nog best wel eens lastig zou zijn. Zondagavond heerlijk uiteten geweest bij de pizzeria in Crusch. Het eten smaakte goed en ook de taal vormt niet echt een barriére. Als je moet dan gaat het ineens allemaal wel.

Maandag na lekker uitslapen samen naar Zurich vertrokken. Via de Flüelapas (2383 mt) wat schitterende uitzichten gaf, naar Davos toe. Daar heerlijk wat gedronken aan een mooi bergmeer. Toen door naar Zurich, wat een mooie stad. Lekker wat rond gelopen en onze koffie met muffins genuttigd aan de Zurichsee. Het vertrek van Nicole werd aanstaande en dat drukte de stemming wel. Om 18.00 uur was het dan zo ver. Zij moest met de nachttrein terug naar Nederland en ik moest terug naar Sinestra. Na wat dikke tranen zijn we allebei onze eigen weg gegaan. Dit was best heel moeilijk vooral ook omdat we de laatste week veel bij elkaar waren geweest en dat nu niet zomaar meer ging.

Ik ben in de auto gestapt en heb de tomtom het denkwerk laten doen over de route, omdat deze nog stond ingesteld op snelle route, reed ik ineens via Liechtenstein en Oostenrijk terug, wederom op de Arlbergtunnel af. Dit beviel mij niet en ik ben heerlijk over de Arlbergpass gereden, wat een zeer mooie en hoge pas is die vooral stijl daalt (11-13%) waarbij de auto rustig 70 km/pu in zijn tweede versnelling reed.

Nu na de eerste nacht alleen hier, kan ik zeggen het is echt begonnen. Het voelt goed, maar ik merk ook dat het allemaal niet vanzelf zal gaan. Ik moet er echt wat voor doen. Maar de eerste stappen in een heel nieuw iets zijn gezet en het bevalt mij prima. Het enige wat nog niet echt mee zit is het weer. Vorige week was hier een hitte golf en sinds zondag is het koud en bewolkt. Het wordt vast wel weer beter, maar zon is toch goed voor de stemming. Ik ga mij nu voorbereiden om het buffet uit te serveren.

Gegroet en tot horens.