Laatste verhaal

 

Zondag 28 maart 2010 om 17.39 uur.

Ik zit hier in mijn bed, heb net nog een paar uurtjes gewerkt en ben nu dan echt klaar met werken. Naast mij ligt mijn lieve vriendin te slapen omdat zij op het moment een stuk meer werkt dan ik hier.

Na mijn vorige verhaal is er nog een hoop gebeurd wat ik ga proberen zo kort mogelijk samen te vatten.

Na mijn beoordeling van de dokter die zei weinig lopen en veel rusten en dan komt het wel weer goed ben ik toch gaan twijfelen. Het was een hele vriendelijke man, maar hij maakte een onzekere indruk. Dus toen de pijn toenam ben ik op een mooie zaterdagochtend maar eens naar het ziekenhuis gegaan voor een second opion. Hier zeiden ze meteen: brace, niet meer belasten en krukken. Dus werd ik voor honderd procent afgekeurd en liep ineens op krukken. Heel vreemd en vervelend. De dagen daarna gevuld met verveling. Gelukkig kon ik nog wat zitten werk doen en lette ik op het restaurant zodat mijn collega's konden opruimen en ik ze kon roepen als er restaurantgasten waren.

Na een week kwam toen eindelijk Nicole weer. Na bijna 3 maanden elkaar niet gezien te hebben was dat een heel fijn moment en genieten we nu weer heerlijk van elkaars aanwezigheid.

Die week was er nog een groot bedrijfsfeest waarbij ik de avondcoördinatie zou doen. Dat verliep allemaal redelijk.

Na dit alles zijn wij na weer een bezoek aan de leuke goede dokter van het ziekenhuis vertrokken voor een lekkere week vakantie in een tentje in Italie.

De eerste dag gingen wij naar Manfredonia een plaatsje aan de Adriatische kust, net onder de pukkel en een kilometer of honderd boven Bari. Schitterende omgeving, weinig bergen, een mooi strand en prima weer. 's nachts was het alleen een beetje koud, het ergst was 3 graden. Maar dicht tegen elkaar aankruipend hebben we dat overleefd. We zijn heerlijk een dagje naar Bari geweest. We hebben en dag in de pukkel rondgereden. Dit was erg fascinerend, waarbij een schitterende natuur werd afgewisseld met een ongelooflijke berg aan afval op de stranden, langs de kanten van de weg en in de steden en dorpjes. Gek wat een schril contrast dat is.

Op zaterdagmorgen zijn wij richting Napoli gereden, aan de middellandse zee. De reis verliep erg chaotisch en bezorgende ons met enige regelmaat het hart bonzend in onze keel. De eerste keer toen de weg heel raar stond aangegeven en wij bijna op een 90 km aan het spookrijden waren. Nauwelijks van dit bekomen dwarrelde er in eens een hond over de weg (al dood), die we gelukkig op een haar miste, maar wat natuurlijk een afschuwelijk gevoel geeft. Dit was weer een bonzend hart moment en het koude zweet liep ons over de rug. Het geeft wel te denken dit soort dingen. Vervolgens was de weg afgesloten en werden wij over idioot steile bergweggetjes verder gevoerd. Wat vooral voor mij erg spannend was. Na deze tocht kwamen wij aan in de buurt van Napoli in Pozuoli waar wij op de camping bij de country club stonden en ook die prijzen betaalde. Gelukkig wel een mooi en luxe zwembad, helaas gevuld met figuren die er alle schijn van hadden banden te hebben met bepaalde groeperingen.

Wat ons erg opviel in Napoli en omgeving was de agressiviteit die er hing. In het verkeer, onder de mensen op straat, eigenlijk overal. Niet echt prettig. We wilde beide zo snel mogelijk weer weg.

We hebben nog een dagje Pompei bezocht en dat was zeer indrukwekkend. Gek om zo terug te gaan in de tijd.

Na Napoli zijn we richting Novara vertrokken naar vrienden van Nicole waar we nog 3 heerlijke dagen hebben beleefd. Met wel het een en ander aan avonturen. Zo waren we bij Lago Maggoire. Daar hebben we heerlijk rond gekeken, gereden en koffie gedronken. 's Avonds wilde we uit eten en gingen we naar restaurant San Salvatore wat ergens hoog op een berg lag. De weggetjes hierheen waren zeer steil en de auto had het in zijn 1^e versnelling al moeilijk. Maar aangekomen was het uitzicht mooi, maar wel een beetje slecht door het heiig weer en het restaurant was dicht. Dus een nieuwe locatie gezocht in het navigatie systeem. Braaf volgde wij de aanwijzingen en de weggetjes werden steeds steiler en smaller, op den duur was het zo erg dat in de eerste versnelling het nog nodig was om vol te remmen omdat het anders mis was gegaan. Na dit avontuur hebben we uiteindelijk heerlijk gegeten in Arona.

Op donderdag zijn we teruggereden naar Zwitserland en via het ziekenhuis gegaan, waar ik verlost werd van mijn krukken.

Vrijdag, zaterdag en vandaag nog wat gewerkt. We hadden een bruiloft en zo meteen hebben we een lekker etentje met het personeel wat deze winter heeft gewerkt. Morgen voor de laatste keer fysiotherapie, zomerbanden onder de auto laten zetten. Inkopen doen en de auto volpakken en dan rijden wij op dinsdag naar NL toe.

Dan zit het avontuur erop.

Ik ga proberen iedereen weer te bezoeken en te zien, maar ik weet niet of dat allemaal even snel gaat lukken. De hoop is er in ieder geval.

Tot snel

Sander