Hallo allemaal,

Eigenlijk heb ik jullie nog helemaal niet verteld hoe het er hier uitziet en hoe je hier komt.Als je bij Martina de grens overgaat dan rij je door een heel smal stuk van het Inndal. Je rijdt dan nog een stuk door langs Tschlin, Strada en Ramosch voor je bij Crush komt. Hier pak je de weg omhoog naar Sent. Dit is een steil stijgende weg. In Sent aangekomen rij je door tot het plein met de waterbak en dan maak je een soort u bocht om de waterbak heen, langs wat huizen. Vervolgens kom je op een plek waar de weg 3 kanten opgaat, steil omhoog, iets minder steil omhoog en naar beneden. Je neemt de weg iets minder steil omhoog en dan rij je Sent uit. Nu kom je tussen verschillende weilanden, waar in dit seizoen honderden, waarschijnlijk zelfs duizenden bloemen staan. Verder heb je een prachtig uitzicht over het Inndal en de bergen aan de andere kant van de Inn. De weg is een stoffig pad met stenen (soort grind) en stijgt aan het begin stevig. Na wat bochten en nog meer mooie uitzicht op bijvoorbeeld Ramosch, rij je het bos in. Een naaldbomen bos waar verschillende naaldbomen staan. Sommige zijn echt groen blijvers, anderen worden in de herfst rood en laten hun naalden vallen. Door het bos volgt de weg een bochtig parkoers wat wisselt stijgt en daalt. Af en toe stroomt er een beekje naar beneden, kom je langs steen hellingen en zijn er scherpe bochten in de weg. Rij je langs diepe afgronden en zie je ineens een glimp van het hotel in de verte. Na een kilometer of 6 bereik je het berghuis. Hier kan je rechts naar de parkeerplaats. Die vlak bij de beek ligt. Als je recht door rijd kom je bij de laatste grote bocht (een mooie haarspeld) en dan rij je over een steil stukje weg naar het hotel, waarvan je eigenlijk de serre als eerste ziet liggen.

Maar ik parkeer meestal op de parkeerplaats en loop het laatste stukje. Als ik uit de auto stap hoor ik het gebulder van de beek al. Ik ruik de bloemen en zeker ook de bomen (vooral als het lekker heeft geregeld). Dan loop ik eerst een stukje de weg omhoog richting het hotel om vervolgens met een trap van houten balken en gewoon steen mijn weg omhoog te vervolgen. Het is een best steile trap, dus het is vaak even wennen. Boven gekomen ga ik via het keukenterras naar binnen. Langs de keuken en de personeelsruimte kom ik bij de lift (of trap hangt van de vermoeidheid af) met de lift (een schindler) naar de 4e etage, waar mijn kamer zich bevind.

Maar ik kan ook via de hoofdingang het hotel in en dan wordt het allemaal heel anders. Als ik binnen kom is dan rechts het buro. In het Buro kunnen de gasten al hun zaken regelen. Opgeven voor excursies, kaarten kopen, maar ook de boekingen, planningen en andere zaken worden daar geregeld.Via de klapdeuren kom je in de grote hal, links is de gang naar de lift en de eetzaal, rechts de trap naar boven en rechtdoor de grote salon, waar thee wordt geschonken, eventueel lezingen worden gehouden en men lekker kan zitten op rode en groene stoelen.

Als we de gang naar de eetzaal nemen, komen we links eerst langs de lift en daarna langs de deur naar de office. Rechts is de kleine salon, waar bijvoorbeeld wordt gegeten als er niet zoveel gasten in huis zijn. In de eetzaal staan in het midden 4 zuilen. Tussen de zuilen staat het buffet. Om de zuilen heen staan de tafels en de stoelen voor de gasten. Links achterin is een deur. Daardoor kom je bij de stube en de serre.

In de stube kan je lekker drankjes bestellen. In de serre is een heerlijke plek om te zitten. Terug in de eetzaal zijn nog twee openslaande deuren naar de office.

In de office brengen de gasten hun bordjes, kopjes, bakjes en bestek en helpen ze met de afwas. Hier wordt ook het ontbijt klaar gemaakt. Zo is dus de hele parterre. Maar boek gerust een kamer en kom zelf eens kijken.

gegroet  

Hallo allemaal,

Na een rumoerige week heb ik weer even lekker de tijd om een verhaaltje te schrijven. Afgelopen week heb ik na de hochzeit de gehele week (op vrijdag na) ontbijt en buffet gehad als dienst. Dit wil zoveel zeggen als `s morgens van 7.30 tot 13.30 uur werken en `s avonds van 17.30 tot klaar (20.45 uur). Ik vind het wel mooie diensten, ik ben veel in contact met de gasten en het is fysiek lekkere arbeid. Voornamelijk bestaat het ontbijt uit: het maken van muesli, het snijden van worst, het snijden van brood, het zetten van koffie en thee, het snijden van kaas en het maken van boter. Met als voornamelijkste doel dat het buffet in de grote zaal niet leeg geraakt. Dan vanaf 7.30 uur druppelen de gasten langzaam binnen. Iedereen is vriendelijk en lijkt zin te hebben in de dag. Een deel van de gasten gaat mee met de excursie en moet dan vaak om 9.00 uur in de bus zitten. Anderen vertrekken nog iets eerder met de postbus om vanuit Sent, Scuol of een ander omgevingsplaatsje een tocht te gaan maken. In de postbus ligt voor ons het brood, en de chauffeurs moest ik voorzien van een kopje koffie. Dan tegen 9.30 uur loopt het ontbijt op zijn einde en wordt het tijd om alle spullen op te ruimen en over te gaan op de andere klussen. Zoals het soppen van de parterre, de toiletten en de office ( dit is de ruimte waar het ontbijt wordt voorbereid en waar de afwas gedaan wordt. Ook de personeelsruimte moet worden opgedekt en om 12.30 uur wordt de lunch voor de gasten die zich daarvoor hebben opgegeven klaar gezet. Om 13.30 stopt de dienst tijdelijk en ging ik meestal even slapen.

Dan om 17.00 uur zelf eten en om 17.30 uur het buffet voorbereiden wat om 18.00 uur begint. Voor het buffet zijn rechauds die worden gevuld met een beetje water en dan worden aangestoken. Hierin blijft het eten lekker warm. Het buffet is net als het ontbijt met twee personen. De ene staat bij de lift en ontvangt het eten uit de keuken, maar loopt ook naar de keuken om nieuwe dingen te vragen. De ander loopt bij het buffet en kijkt of alles goed gaat, of er voldoende is en staat de gasten te wordt die er vragen over hebben. Na het buffet worden de spullen opgeruimd en staan er meestal een heleboel gasten te helpen met de afwas, wat een heel gezellige sfeer geeft.

Na zo een werkdag ben ik meestal moe en voldaan.  

Hallo allemaal,

Omdat alles nog zo nieuw is zullen er de komende tijd wel regelmatig berichten komen. Later misschien iets minder. Gisterenavond heb ik voor het eerst een Hochzeit (bruiloft) meegemaakt van mensen uit het dorp. We moesten netjes gekleed, dus zwarte broek en blouse, zwarte schoenen en een rode sloof. Dan tijdens het buffet wijn bijschenken en mineraalwater op tafelzetten. Dat zuipen ze hier bij het leven. Daarbij moest ik ook buffetlopen en het hoofdgerecht uitserveren. Allemaal redelijk netjes, en in het duits. Dat laatste blijft toch nog wel een beetje lastig. Verder was het een mooi feest, met veel praatjes tussendoor waarvan weinig te verstaan was. Maar goed voor de gasten was het hilariteit alom. Het enige wat de bruiloft een beetje in het water liet vallen was de hele dag bakken met regen. Daarvan wordt je echt een beetje gedeprimeerd zo in de bergen.

Goed om 23.15 uur mocht ik stoppen omdat mijn dag alweer om 7.30 uur zou beginnen. Maar op dat moment kwam er een telefoontje dat de weg naar het hotel toe bezaait lag met stenen. Nog een nadeel van de regen, het zand spoelt tussen de stenen vandaan en dan rollen de stenen naar beneden, maar de weg moest vrijgemaakt worden voor de bus die de gasten kwam ophalen. Dus werd mijn werkdag nog iets langer. Samen met een collega de pickup geladen met scheppen en naar de plek des onheils gereden. Dat is nog knap lastig rijden met regen, modder slecht zicht e.d, maar goed onderweg kwamen we meteen al een plek tegen die even van de grootste keien ontdaan moest worden, dus aan het werk. Later nog een tweede plek waar op ongeveer 30 meter over de hele weg keien lagen. Een kleine steenlawine. Goed na wat opruimwerkzaamheden in de stromende regen, waren we omstreeks middernacht terug in het hotel. En kon ik beginnen aan mijn toch al iets te korte nacht.

Boven gekomen ( ik slaap op de vierde etage) stapte ik in mijn kamer in een grote plas water. Ook mijn kamer had te lijden gehad onder de hevige regenval. Lang de muur liep een soort rivier naar beneden. en ook boven de bank lekte het flink. Dus maar een emmer en doek gaan halen en alles opgeruimd. Al met al weer aparte dingen om mee te maken, en dat maakt het zo leuk hier. Dat maakt dat de eenzame momenten wel te overleven zijn.  

gegroet

Na een roerig begin heb ik zo wel mijn plekje gevonden hier boven op de berg. De eerste dagen waren erg wennen en heftig. Vrijdag 29 mei vroeg opgestaan en om 5.30 uur gaan rijden. Omdat we iets vergeten waren om 6.15 uur nogmaals uit Zwolle vertrokken. Het eerste stuk tot aan de Duitse grens ging prima, geen file ed. Dan Duitsland in, en het gaspedaal in. Onverwacht kwam het autootje nog tot 180/190 op de teller. Dus het reed flink door. Af en toe wisselend van stoel zagen wij de hoogte meter steeds meer klimmen. Vlak voor de Oostenrijkse grens de benodigde vignetten op de autoruit geplakt en Oostenrijk in. Anders dan de bedoeling was reden we de tunnel route (met als hoogtepunt de Arlbergtunnel van 14 km) Dat is toch wel een beetje naar. Mede omdat ik reed en al lang niet meer gegeten had en dus een beetje trillerig werd van dat lange ent onder de berg. Maar na de tunnel was het nog een kleine 100 km en gingen we voor het eerst over de duizend meter grens. Das toch een mijlpaal.

Omstreeks 17.15 uur kwamen wij aan in Val Sinestra, waar wij aller hartelijks werden ontvangen. Even de kamer bekeken en lekker gaan eten. Daarna bijslapen.Op zaterdag mocht ik meteen aan het werk. Er was die avond een feest en dat moest worden voorbereid. Wat zoveel inhield als schouwen met tafels en stoelen en dan weer schouwen met dezelfde tafels en stoelen ed. Op zondag was er een dag van bedden opmaken en kamers schoonmaken voor de nieuwe gasten. Die in de middag en in de avond arriveerde.

Inmiddels begonnen ook de zenuwen van het naderende vertrek van Nicole een beetje toe te slaan. Steeds meer werd duidelijk dat zeer binnenkort wij een heleboel kilometers uit elkaar zouden wonen en dat dat nog best wel eens lastig zou zijn. Zondagavond heerlijk uiteten geweest bij de pizzeria in Crusch. Het eten smaakte goed en ook de taal vormt niet echt een barriére. Als je moet dan gaat het ineens allemaal wel.

Maandag na lekker uitslapen samen naar Zurich vertrokken. Via de Flüelapas (2383 mt) wat schitterende uitzichten gaf, naar Davos toe. Daar heerlijk wat gedronken aan een mooi bergmeer. Toen door naar Zurich, wat een mooie stad. Lekker wat rond gelopen en onze koffie met muffins genuttigd aan de Zurichsee. Het vertrek van Nicole werd aanstaande en dat drukte de stemming wel. Om 18.00 uur was het dan zo ver. Zij moest met de nachttrein terug naar Nederland en ik moest terug naar Sinestra. Na wat dikke tranen zijn we allebei onze eigen weg gegaan. Dit was best heel moeilijk vooral ook omdat we de laatste week veel bij elkaar waren geweest en dat nu niet zomaar meer ging.

Ik ben in de auto gestapt en heb de tomtom het denkwerk laten doen over de route, omdat deze nog stond ingesteld op snelle route, reed ik ineens via Liechtenstein en Oostenrijk terug, wederom op de Arlbergtunnel af. Dit beviel mij niet en ik ben heerlijk over de Arlbergpass gereden, wat een zeer mooie en hoge pas is die vooral stijl daalt (11-13%) waarbij de auto rustig 70 km/pu in zijn tweede versnelling reed.

Nu na de eerste nacht alleen hier, kan ik zeggen het is echt begonnen. Het voelt goed, maar ik merk ook dat het allemaal niet vanzelf zal gaan. Ik moet er echt wat voor doen. Maar de eerste stappen in een heel nieuw iets zijn gezet en het bevalt mij prima. Het enige wat nog niet echt mee zit is het weer. Vorige week was hier een hitte golf en sinds zondag is het koud en bewolkt. Het wordt vast wel weer beter, maar zon is toch goed voor de stemming. Ik ga mij nu voorbereiden om het buffet uit te serveren.

Gegroet en tot horens.